Richting het einde...

De allerlaatste dag op het veld is bijna aangebroken. Morgen mogen we allereerst de daklozen gaan dienen door hun eten te bereiden, daarna gaan we een spetterende flash mop doen met alle AIA-teams in Barcelona en dan breekt het afscheid aan…
We gaan alvast even terugkijken naar een aantal veranderingen binnen ons team…
Zo hebben wij een hele week lang heerlijke maaltijden voor onszelf bereid. De Lidl zit om de hoek en zo aten we iedere dag ons normale Hollandse kostje. Pasta of rijst dus. Inmiddels zijn we overgestapt op de ordinaire snacktent aan de andere kant van de straat. Onze financiële man vond dat we maar eens wat geld uit moesten gaan geven en bestelde dus van alle tapas die hem lekker leken twee borden. (Of vijf, wat een niet toereikend aantal was). Na een kwartiertje stond onze tafel bordenvol met ‘lekkere tapas’. Als toetje namen we maar een – uit de vriezer gehouwen – cornetto, want dat vult een beetje. Al met al was dit voor ons een voordelig toetje aangezien er ijs aan de binnenkant en aan de buitenkant van het papiertje zat. Hierbij willen we dan ook onze financiële man bedanken voor deze geweldig maaltijd! En als u onze financiële man ooit nog eens een souvenirtje uit Barcelona wilt geven, neem dan maar Spaanse kaas voor hem mee!
Op het strand hebben we voor onszelf maar een paar regels gesteld. Eén daarvan is dat we tijdens het volleyballen ons shirt dragen. Daarbij komt dat we geen topless vrouwen uitnodigen om met ons te komen volleyballen. Normaal gesproken leggen we alleen een lijntje neer bij het prutnet dat al op het strand staat als het warm is maar vandaag besloten we ons professionele, kipsta, gele net op te zetten. Een enorme klus maar als dat ding eindelijk staat moeten we eigenlijk wel gaan volleyballen anders is al dat werk voor niks geweest. Iedereen staat ons aan te kijken alsof we gek zijn, maar vandaag stonden wij Herman gek aan te kijken. Hij nodigde namelijk drie topless vrouwen uit om met ons te komen volleyballen… Volleyballen hebben we uiteindelijk niet gedaan, ondanks dat ons net zo mooi op stond, maar een goed gesprek met de dames volgde.
Nu denken jullie misschien na al onze blogs dat we alleen maar topless vrouwen zien, maar dat is niet waar! Ook mannen lopen hier topless. (Die nodigen we overigens wel uit.)
Gister hadden we een vrije ochtend. We konden doen wat we wilden zolang we maar voor het voetballen in Parc Clot weer terug waren. Johanneke wilde graag naar La Sagrada Familia, Yosheva en Chirstine zijn met haar meegegaan. Daarna zijn ze naar wat bekenden geweest van Yosheva. Wouter, Herman en Lois zijn even wezen shoppen waarna Lois naar het strand is gegaan en Wouter en Herman lekker muziek hebben gemaakt met Chenning. Riëtte en Arjan wilden naar het kasteel op de berg. Na meerdere malen de verkeerde kant opgestuurd te zijn (zelfs in de trein buiten Barcelona) hebben ze de hoop maar opgegeven. Gelukkig heeft wel iedereen een leuke en gezellige dag gehad.
Maar dat betekend niet dat we alleen maar leuke dingen voor onszelf doen. We mogen echt aan het werk zijn in Gods Koninkrijk. Niet alleen in het bemoedigen van elkaar maar ook in de relaties in het park. Zo hebben we al meerdere keren gesprekken gehad met Javier. Het leuke is dat het hele team hier aan meewerkt. Er zijn mensen die contact met hem gemaakt hebben en weer anderen die gesprekken met hem voeren. Zo vullen we elkaar heel mooi aan als team!
En het blijft natuurlijk niet bij Javier. Christine heeft iedere avond gezellige gesprekken. Dan weer met Isabella, die van school is gestuurd en erg onzeker is, een andere keer met Alexandra die super geïnteresseerd is in God, dan weer staat ze met de moeder van Javier en Alejandro te kletsen en de dag erna zie je haar met een groepje -aan drugs verslaafde- jongeren praten. Om van alle mensen met wie ze op het strand contact heeft gehad nog maar niet te vertellen! Ontzettend mooi om te zien!
En we bemoedigen niet alleen elkaar. Ook mensen met wie we kletsen kunnen ons bemoedigen. Zo mochten we horen dat sinds wij op het veld zijn het veel liefdevoller is op het veld. Er is lang zoveel ruzie niet meer!
Ook is het mooi om te zien dat mensen met wie je elke dag eigenlijk wel contact hebt, maar met wie je nog nooit over God hebt gepraat, spontaan naar je toe komen om te vragen wat je hier nou eigenlijk precies doet. Want ‘ze hebben wel gemerkt dat we hier niet alleen om te sporten zijn’.
En niet alleen op het veld mogen we Gods Liefde laten zien. Voor de Lidl zit al een paar dagen een bedelende vrouw. Ze is hoogzwanger en niet ouder dan een jaar of 23. Vandaag hebben we haar een broodje en een banaan gebracht met een bijbel. Toen we bij haar kwamen vroeg ze of we wat water voor haar hadden. Binnen vijf minuten waren we bij haar terug met een fles water en toen was het broodje op en de banaan nergens meer te bekennen. Ze heeft vier kindjes in de leeftijd van 5, 3, 2 en 1 jaar oud en ze is acht maanden zwanger van haar vijfde kindje. Ze heeft geen man, geen auto en geen werk, want niemand wil haar hebben omdat ze zwanger is. Ze past haar kleren niet meer vanwege haar dikke buik en haar kinderen zijn alleen thuis als zij voor de Lidl zit.
De verhalen die we hier horen zijn hartverscheurend. Het is raar om te zien hoe fijn die vrouw het vindt dat je haar eten komt brengen en hoe nieuwsgierig ze haar bijbel aan het bekijken is, terwijl je op het veld mensen tegenkomt die een perfect leventje hebben en een bewijs van God willen hebben omdat ze anders niet geloven dat Hij werkelijk bestaat.
Bid voor alle mensen hier de we mogen tegenkomen!